Ένας Εβραίος ανάμεσα στους Ναζί

Ο Κόκο Σούμαν έχει να πει μία ιδιαίτερη ιστορία. Γεννημένος κάπου κοντά στη πόλη Alexanderplatz το 1924 και αν και Εβραίος έπαιζε μουσική στο Βερολίνο το 1941. Οι γονείς του δεν είχαν κάποια σχέση με τη μουσική. Η μητέρα του ήταν κομμώτρια – κάτι που ήταν οικογενειακή παράδοση αφού σχεδόν όλοι στην οικογένεια άνηκαν σε αυτόν τον κλάδο- ενώ ο πατέρας του ήταν ταπετσέρης. Έτσι, θα μπορούσε να πει κανείς ότι εκ πρώτης όψεως δεν υπήρχε κάποιο μουσικό ερέθισμα για τον μικρό Κόκο. Αυτό που τον τράβηξε στη μουσική ήταν τα κρουστά που έπαιζε ο θείος του όπως και ο ήχος του πιάνου που άκουγε σε μια παμπ όταν πηγαίνανε βόλτα οικογενειακώς. Όταν έφθασε 14 χρονών ένας ξάδερφος του, ο οποίος κατετάγη στο στρατό, του χάρισε την πρώτη του κιθάρα. Έμαθε τις πρώτες συγχορδίες στο σχολείο και αργότερα ξεκίνησε μαθήματα στο σπίτι – κάτι που τηνεποχή εκείνη ήταν δύσκολο σχεδόν απαγορευτικό λόγω της εβραϊκής του καταγωγής. Όταν ψηφίστηκαν οι Νόμοι της Νυρεμβέργης αναγκαστικά φοίτησε στο σχολείο στην Joachimstaler Strasse το οποίο δεχόταν μόνο Εβραίους μαθητές. Οπότε και η ενασχόλησή του με την μουσική έγινε ακόμα πιο δύσκολη. Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα ήταν ότι για να παίξεικανείς μουσική ζωντανά μπροστά σε κοινό όφειλε να είναι μέλος της Reichsmusikkammer - Ινστιτούτο της Ναζιστικής θεώρησης μουσικής που προωθούσε την «υπεραξία της Γερμανικής κουλτούρας» έναντι της «κατώτερης Εβραϊκής». Αυτό δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στα όνειρα του. Παρά τις απαγορεύσεις, το μεγάλο φόβο να φυλακιστεί και να τιμωρηθεί και παρά τις συχνές εφόδους των μελών της Reichsmusikkammer, που πήγαιναν από παμπ σε παμπ ελέγχοντας τι είδους μουσική παιζόταν, εκείνος διασκέδαζε το κοινό μαζί με τη μπάντα του Τούλιο Μομπίλια με ήχους της τζαζ. Αργότερα, όμως, κάποιος τον κατέδωσε για Rassenchande ή στα ελληνικά για «Φυλετική ντροπή», ότι δηλαδή έβγαινε με κορίτσια της Άριας φυλής. Έτσι, πέρασε στα χέρια της Ες-Ες και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Grosse Hamburger Strasse και από κει τον μετέφεραν στον Theresienstadt. Στο στρατόπεδο έγινε μέλος των «Ghetto Swingers» μιας μπάντας που δημιουργήθηκε από τον Eric Vogel, ένα τρομπετίστα που επιβίωσε και αργότερα έφυγε στην Αμερική. Μάλιστα, ενώ βρισκόταν σε αυτό το στρατόπεδο εξαναγκάστηκε μαζί και με άλλους φυλακισμένους να πάρουν μέρος σε μία προπαγανδιστική ταινία με θέμα την ευημερία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μετά είχε σειρά το Auschwitz. Ωστόσο, κι εκεί κατάφερε να παίζει μουσική. Μαζί με τον βιολιστή Otto Sattler και με τα μουσικά όργανα που τους έδωσαν οι kapos ξεκίνησαν να παίζουν όλα εκείνα τα μουσικά κομμάτια που ήθελαν να ακούσουν οι άντρες της Ες-Ες. Μετά από κάποιο διάστημα μεταφέρθηκε στο σταρτόπεδο συγκέντρωσης Dachau από όπου ξεκίνησε, μαζί με άλλους φυλακισμένους, πορεία προς το Ίνσμπρουκ. Στο τέλος αυτής της πορείας τους περίμενε η εξόντωση αλλά οι Αμερικάνοι κινήθηκαν γρήγορα και έτσι σώθηκε. Όταν μετέπειτα κατάφερε να συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα χαρτιά, ταξίδεψε στο Pankow, όπου επανασυνδέθηκε με τον θείο του. Αργότερα, επανασυνδέθηκε και με τους γονείς του, οι οποίοι είχαν βρει καταφύγιο στο δάσος. Όταν επέστρεψε στο Βερολίνο, η πόλη ήταν κατεστραμμένη όμως βρήκε πολλούς από τους φίλους του να παίζουν ακόμα μουσική και σε σύντομο χρονικό διάστημα ξεκίνησε και η συνεργασία του με τον Helmut Zacharias.