Δευτέρα 23 Ιουνίου ώρα 19:40
Φτάνω
στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης όπου και θα γίνει η συναυλία. Κοσμοσυρροή, μία
εικόνα λαϊκού προσκυνήματος, μία πορεία ειρήνης στους βομβαρδισμούς του 2002
στη Σερβία. Περνάμε την είσοδο του λιμανιού και προχωράμε προς τη σκηνή. Μετά
από κανα 10΄ περπάτημα μπλοκάρουμε από τον κόσμο. Σταματημένοι στην ουρά των
εισιτηρίων για 20 λεπτά περίπου. Μπαίνουμε μέσα, εφοδιαζόμαστε με μπύρες και
πάνε να στηθούμε όσο μπορούμε πιο κοντά.
Δευτέρα
23 Ιουνίου ώρα 22:00
Βγαίνουν
στη σκηνή μέλη της επιτροπής αγώνα για τα ορυχεία χρυσού της Χαλκιδικής. Μία
ομιλία 2΄ που μας ανατρίχιασε όλους. Ακολουθεί ησυχία και σκοτάδι. Και ξαφνικά
ο κόσμος γεμίζει φως κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο Manu Chao και η μπάντα του
βγαίνουν στη σκηνή και το πάρτυ αρχίζει. Μουσικές, μελωδίες ρέγκε, φάνκυ, λάτιν
πλημμυρίζουν το χώρο. Το κοινό απλά δεν μπορεί να ελέγξει τα κορμιά τους. Ο χορός
έβγαινε ασυναίσθητα. Ακολουθούν 2 ½ ώρες χορού. 2 ½ /ωρες διασκέδαση. 2 ½ ώρες
φοβερή μουσική. Λίγο μετά τα μισά της συναυλίας η ανάγκη για τουαλέτα ήταν
επιτακτική. Πηγαίνοντας πίσω ανακαλύψαμε τον τρόπο να ανέβουμε στα κοντέινερ
που υπήρχαν δεξιά της σκηνής και απλά ανεβήκαμε. Ο ένας βοηθούσε τον άλλο. Ο
πάνω τράβαγε και ο κάτω έσπρωχνε και κάπως έτσι ανεβήκαμε και παρακολουθήσαμε
το υπόλοιπο μισό της συναυλίας πανοραμικά. Τα επεισόδια ούτε που τα καταλάβαμε.
Γιατί όποιος πάει πραγματικά για τη μουσική γίνεται ένα με όλους τους άλλους,
γινόμαστε όλοι μία παρέα. Όποιος έρχεται για το σαματά, σαματά θα κάνει. Γι΄
αυτό όποιος θέλει έχθρα ή να ακούσει μουσική για να ηρεμήσει ή να φύγει μακριά
από τη συναυλία. Και αυτό που σκεφτόμουνα ήταν πραγματικά χαλάλι τα 20 λεπτά
που περιμέναμε και το στριμωξίδι που φάγαμε.
Μanu σε ευχαριστούμε!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου